O podróży do Papui Nowej Gwinei marzyłam od lat! To absolutnie fascynujący i wyjątkowy kraj, jakich niewiele jest na świecie! Dlaczego! Przygotowałam dla Ciebie listę ciekawostek o Papui Nowej Gwinei! Chodź się zaskoczyć!

2. Stolic, Port Moresby, uważana jest za najgorsze do mieszkania miejsce na świecie

3. Niesamowite bogactwo kulturowe i językowe.

Kraj zamieszkiwany jest przez 10 milionów ludzi. Wśród nich wyróżnić można (wg różnych źródeł) ponad 850 języków, którymi posługuje się ponad 700 grup etnicznych. Szacuje się, że kilkanaście z nich do dzisiaj nie miało kontaktu z cywilizacją.

4. Do dzisiaj praktykuje się polowania na czarownice

w 1971 rząd Papui-Nowej Gwinei wydał ustawę o czarach, która traktowała je jako przestępstwo i grozi za nie odpowiedzialność karna. Efekt okazał się jednak odwrotny. Ludzie stwierdzili wówczas, że mogą zabić drugiego człowieka w samoobronie przed rzuceniem czarów. Ustawę zniesiono dopiero w 2013 roku, ale proceder cały czas trwa i szacuje się, że rocznie odbywa się ok. 200 egzekucji na tym tle.

5. Papua Nowa Gwinea to monarchia parlamentarna.

Według konstytucji z 1975 roku, glową państwa jest koronowana głowa brytyjska, reprezentowana przez gubernatora generalnego.

6. Kraj jest przede wszystkim rolniczy

Ze względu na niski poziom wykształcenia, brak wykwalifikowanej siły roboczej, aż 85% społeczeństwa jest zatrudniona w rolnictwie, uprawiając ziemię w bardzo tradycyjny i prymitywny sposób: taro, jam, bataty, maniok, plantacje kakaowca i kawy, palmy kokosowej i olejowej, trzcina cukrowa, kauczukowiec, herbata oraz kawa.

7. Raj dla NATUROFILÓW!

Papua-Nowa Gwinea znajduje się w tzw. Pierścieniu Ognia, co oznacza, że na jego terenie znajduje się kilka aktywnych wulkanów. Wyspę dotykają również trzęsienia ziemi oraz tsunami.

Archipelag, w skład którego wchodzi PNG liczy prawie 600 wysp.

Wyspa otoczona jest kolorową rafą koralową będącą pod ścisłą ochroną!

Symbolem wyspy jest cudowronek nazywany rajskim ptakiem. Jego zarys został umieszczony na fladze kraju.

Ponad 60% powierzchni kraju stanowią lasy. 20% flory Papui-Nowej Gwinei to orchidee, natomiast 29% wszystkich roślin wyspy to drzewa.

Najwyższym szczytem jest Szczyt Wilhelma w Górach Bismarcka mierzący 4509 m n.p.m.

8. Pierwsi odkrywcy i nazwa kraju

Wyspę odkryli Portugalczycy, a konkretnie Jorge de Mesenes w 1526 roku. Nazwał ją również Ilhas dos Papuas, co oznacza “Kraina Ludzi o Puszystych/Kędzierzawych  Włosach”. Wszystko dlatego, że miejscowa ludność posiadała, kręcone, grube włosy w kolorze czarnym bądź rudnym.

Niektóre źródła wskazują, że ludzie przybyli do Papui-Nowej Gwinei około 42 tys. do 45 tys. lat temu z Afryki.

9. Kanibalizm

Kanibalizm na Papui-Nowej Gwinei to zjawisko, które istniało w niektórych społecznościach tego kraju aż do XX wieku. Był głęboko zakorzeniony w wierzeniach, tradycjach i obrzędach religijnych. Choć obecnie zanikł i jest nielegalny, w przeszłości miał znaczenie kulturowe, zwłaszcza w kontekście rytuałów wojennych i pogrzebowych.

W społecznościach kanibalizm nie był jedynie aktem zaspokojenia głodu – miał głębsze znaczenie duchowe i społeczne.

Typy występującego na Papui Nowej Gwinei kanibalizmu

1. Kanibalizm rytualny – Wiele plemion wierzyło, że spożywanie ciała wroga pozwalało na przejęcie jego siły, odwagi lub innych pożądanych cech. Z tego powodu kanibalizm był praktykowany po zwycięstwach wojennych, jako forma “magicznego” przejęcia mocy pokonanych.
2. Kanibalizm pogrzebowy – W niektórych społecznościach praktykowano kanibalizm jako sposób na uczczenie zmarłych członków rodziny. Spożywanie części ciała miało na celu “zachowanie” duchowej esencji osoby zmarłej w ciele żywych krewnych.
3. Kanibalizm zemsty – Niektóre plemiona uważały, że spożycie ciała wroga było formą zemsty i oznaką siły, dominacji oraz kontrolowania losu przeciwnika.

Z czasem, szczególnie po okresie kolonizacji oraz kontaktach z misjonarzami, kanibalizm został silnie zniechęcony i zakazany przez władze kolonialne oraz późniejsze rządy niepodległej Papui-Nowej Gwinei. Kościoły i organizacje religijne odegrały kluczową rolę w eliminacji tej praktyki, wprowadzając chrześcijaństwo i nowe normy etyczne.

Jednym z najbardziej znanych przypadków kanibalizmu był plemię Fore z wyżyn Papui, które praktykowało kanibalizm pogrzebowy, co doprowadziło do rozprzestrzenienia się choroby neurodegeneracyjnej znanej jako kuru. Była to choroba prionowa przenoszona przez spożycie zakażonej tkanki mózgowej. W połowie XX wieku badania nad kuru przyczyniły się do szerokiej kampanii przeciwko kanibalizmowi.

Współcześnie kanibalizm na Papui-Nowej Gwinei został w dużej mierze wyeliminowany. Choć istnieją sporadyczne doniesienia o aktach kanibalizmu w niektórych odizolowanych społecznościach lub przypadkach kryminalnych, są one wyjątkami i nie reprezentują współczesnej kultury tego kraju. Współczesna Papua-Nowa Gwinea jest głównie chrześcijańska, a dawne praktyki, takie jak kanibalizm, są uważane za tabu.

10. Na permanentnym haju

Betel, a dokładniej orzech areki (Areca catechu), jest popularną używką w Papui-Nowej Gwinei i wielu innych krajach Azji Południowo-Wschodniej oraz Pacyfiku. W Papui-Nowej Gwinei żucie betelu jest integralną częścią codziennego życia, kultury i tradycji, zwłaszcza wśród rdzennych mieszkańców.

“Betel” to mieszanka składająca się z trzech głównych składników:

1. Orzech areki – Podstawowy składnik, owoc palmy Areca, który jest krojony lub miażdżony zębami na kawałki.
2. Liść betelu – Liść rośliny pnącej Piper betle, który owija się wokół orzecha.
3. Wapno gaszone (tlenek wapnia) – Wapno jest dodawane do mieszanki w celu aktywacji substancji psychoaktywnych zawartych w orzechu areki, co wzmacnia efekty żucia.
4. Łodyga musztardowca

Połączenie tych składników tworzy psychoaktywną mieszankę, która wywołuje łagodne pobudzenie i euforię. Betel żuje się, mieszając go ze śliną, a następnie pluje charakterystycznie czerwoną plwociną, która jest efektem reakcji chemicznej pomiędzy wapnem a składnikami orzecha areki.W Papui-Nowej Gwinei betel pełni kluczową funkcję w życiu społecznym i kulturowym. Jest powszechnie używany zarówno w miastach, jak i na terenach wiejskich, przez mężczyzn, kobiety, a nawet młodzież. Spożywanie betelu jest aktem społecznym i rytualnym – częstowanie betelem gości czy przyjaciół jest oznaką szacunku i gościnności.

Żucie betelu ma również poważne skutki zdrowotne:

• Problemy z jamą ustną: Długotrwałe żucie betelu może prowadzić do rozwoju chorób dziąseł, zębów, a nawet raka jamy ustnej. Czerwona barwa plwociny często również odbarwia zęby, co jest powszechnym zjawiskiem u regularnych użytkowników.
• Uzależnienie: Betel, ze względu na swoje działanie psychoaktywne, może prowadzić do uzależnienia, co sprawia, że wielu ludzi żuje go regularnie, nie mogąc przestać.
• Problemy zdrowotne: Regularne żucie betelu, zwłaszcza w połączeniu z wapnem, może prowadzić do różnych problemów zdrowotnych, takich jak wrzody w jamie ustnej, nadciśnienie, problemy sercowo-naczyniowe oraz choroby układu pokarmowego.

Chociaż betel jest ważnym elementem kultury, jego masowe użycie w miastach stało się problemem ze względu na rosnące zanieczyszczenie ulic czerwonymi plamami plwociny. W wielu większych miastach, takich jak Port Moresby, wprowadzono zakazy żucia betelu w miejscach publicznych, aby walczyć z zanieczyszczeniem i problemami zdrowotnymi.

Jest czwartą, najbardziej popularną używką świata, zaraz po alkoholu, papierosach i kawie.

A i jeszcze jedno! Jeśli masz ochotę na wspólne podróżowanie to zapraszam Cię na stronę główną, gdzie znajdziesz mój aktualny kalendarz wyjazdowy 🙂 Wszystkie wspomniane tam podróże są przeze mnie prowadzone!

Moje treści okazały się dla Ciebie pomocne, ciekawe? Kliknij i postaw mi wirtualną kawę. Dzięki temu wspierasz moją pracę na Szpilki w plecaku. Dziękuję!

Zapisz się do NEWSLETTERA. Jesteś tutaj nieprzypadkowo! Myślę, że możesz znaleźć tutaj jeszcze więcej ciekawych treści. Dla subskrybentów przewidziałam unikatowe materiały 🙂